مذاکرات وین در مسیر قابل قبولی قرار گرفته و شرایط برای بازگشت آمریکا به توافق هسته ای، حذف تحریم ها و بازگشت ایران به تعهدات برجامی، کم کم رنگ واقعیت به خود می گیرد و در کنار این رخداد که بزرگترین کشورهای جهان را گرد هم آورده، اخباری مبنی بر شکسته شدن بن بست مذاکره میان ایران و عربستان نیز شنیده می شود. دو رویداد مهمی که اگر به سرانجام مطلوب برسد آینده ای متفاوت را در پیش روی کشور قرار خواهد داد. در مورد اتفاقاتی که در عرصه جهانی و منطقه ای و با محوریت ایران در حال شکل گیری است چند نکته قابل تامل است:

 

1- تصور اینکه پس از سیاست فشار حداکثری کاخ سفید در دوران ترامپ و صدمات سهمگینی که اقتصاد و جامعه ایرانی متحمل شد، شروع مذاکرات مجدد تنها با خواست دولت آقای روحانی شکل گرفته باشد، بدون تردید فکر خامی است که هیچ عقل سلیمی نمی پذیرد. این بدان معناست که مجموعه نظام برخلاف نظر جریانات تندرو، علاوه بر اینکه برجام را یک سند معتبر و قابل اعتماد می داند، یکی از مهمترین تدابیر برای رهایی از بحران کنونی را به درستی گفتگو و تعامل با جامعه جهانی تشخیص داده و تلاش می کند سیاست نگاه به درون و تکیه بر ظرفیت های داخلی را به موازات کاهش تنش در عرصه بین المللی و تقویت ارتباطات جهانی و منطقه ای دنبال کند و این دقیقا نکته ای است که در تمام هشت سال گذشته دولت و جریان اصلاحات بر آن تاکید داشتند و جناح مخالف با تمام ظرفیت خود به مقابله با آن برخاسته بود.

 

2- با تصور اینکه اتفاق غیرمترقبه ای از سوی جریانات تندروی داخلی مانند حمله به سفارت عربستان تکرار نشود و تنش زایی دشمنان ایران نیز توسط طرف های مذاکره مدیریت شود، کشورمان در چند ماه آینده با شرایط کاملا متفاوتی نسبت به چند سال اخیر رو به رو خواهد شد. در این آینده قابل پیش بینی، بازگشت منابع مالی بلوکه شده، رفع تحریم ها، رونق اقتصادی، آرامش اجتماعی و در صورت فراموش نشدن مردم و مشکلات آنان، شاهد افزایش اعتماد عمومی و سرمایه اجتماعی خواهیم بود. به تعبیر دیگر، بستر یک مدیریت به مراتب راحت تر از دولت روحانی در انتظار دولت سیزدهم خواهد بود. حال سوالی که مطرح می شود این است که اصولگرایانی که خود را پیروز مطلق انتخابات آینده می دانند چرا تلاش می کنند مذاکرات وین را زیر سوال ببرند آنهم در حالی که در صورت تحقق رویای پاستور، تمام ثمرات احیای برجام نیز نصیب آنان می شود؟ سوال مذکور این تردید را ایجاد می کند که تداوم تحریم ها و افزایش تنش های منطقه ای و جهانی، برای برخی جریانات در کشور چه منافعی در پی داشته است که این طیف خاص حاضر به تداوم نارضایتی مردم و افزایش بحران برای مجموعه نظام وکشور است؟

 

3- نکته مهمی که از مطالب فوق می توان نتیجه گرفت این است که جریان مخالف دولت و اصلاحات در تمام هشت سال گذشته برای عدم موفقیت حامیان توافق هسته ای، علاوه بر قلب واقعیت و تلاش برای سیاه نمایی در مورد برجام، منافع جناحی خود را بر منافع مردم و کشور ارجح دانسته و علیرغم شعارهای عوامگرایانه در حمایت از آحاد ملت، خود از مسببان اصلی ایجاد مشکلات داخلی و مانع بزرگ در مسیر حل مشکلات بوده است. این منفعت طلبی بر روی ویرانه های زندگی و معیشت مردم در حالی صورت گرفته و می گیرد که این جریان همیشه طیف مقابل را مسبب قفل شدن اقتصاد کشور معرفی کرده است.

 

4- موضوع دیگر اینکه با وجود شرایط سخت اقتصادی و گسترش فقر و بی عدالتی در کشور که به دور از شعارگرایی، تحریم ها از دلایل اصلی آن می باشد و همچنین نگرانی و عصبانیت مردم از مدیریت ابهام آمیز مقابله با کرونا که به افزایش مبتلایان و جانباختگان منجر شده و تاب آوری اجتماعی را به شدت کاهش داده است، هر گونه سنگ اندازی در مسیر احیای عزتمندانه برجام و رفع تحریم ها و مانع تراشی در مقابل حل مشکلات معیشتی مردم، می تواند به تداوم وضعیت طاقت فرسای کنونی بیانجامد. شرایطی که برخلاف برخی ادعاها که از طریق تریبون های عمومی مطرح می شود، تحمل آن از سوی مردم و برای مدت طولانی غیرممکن خواهد بود. در این صورت باید اذعان داشت که شکل گیری بحران های اجتماعی در کشور قابل پیش بینی و تبعات آن برای مجموعه نظام وکشور غیرقابل پیش بینی می باشد که باید نسبت به آن حساسیت صد چندانی به خرج داد و اجازه نداد تا اشتباهات گذشته پیرامون مذاکرات در کشور تکرار شود.

 

منبع:روزنامه ایران