شاهراه معرفت و سعادت

شاهراه معرفت و سعادت

بیش از هزار و چهارصد سال از واقعه عظیم ، جانسوز و مملو از درس عاشورا می گذرد . قیام حضرت امام حسین بن علی(ع) در سال 61 هجری قمری بر علیه دستگاه ظلم و جهالت بنی امیه ، تا به امروز چون مسیری روشن سره را از ناسره جدا ساخته و پس از گذشت مدت زمان بسیار هنوز هم بنا بر حدیث امام صادق (ع) حرارتی دارد که هیچگاه در قلوب مومنین و شیعیان کم فروغ نخواهد شد.*
در کتب مختلف ، یادداشت ها و سخنان بزرگان درس های مختلفی از قیام امام حسین(ع) نقل و سخنان بسیاری طرح شده است. جهاد فی سبیل الله در عالی ترین نمونه اش واقعه کربلا را ترسیم کرده است. رخدادی که در آن یک امام معصوم هوراه با خاندان پیامبر و یاران اندکی به منظور جلوگیری از انحراف جدی در مسیر دین ارزشمند اسلام علم امر به معروف و نهی از منکر برداشته تا به جهانیان دوران خویش و کل حیات بشری نشان دهد که بذل جان و مال و اولاد و خانواده در راه دفاع از دین اسلام ارزشی عظیم دارد. امام حسین (ع) در حرکت خویش به سمت کربلا و قبل از رخداد آن مصیبت عظیم -که هنوز دلهای بسیاری را به درد می آورد-، بارها به هدایتگری ، روشنگری و کسب معرفت دعوت می نماید. دعوت از حبیب ابن مظاهر، ظهیر و سایر اصحاب به مسیر حق و ایجاد تحول عظیم روحی ومعنوی در اصحاب از یک سو و بازداشت و نهی دستگاه اموی و یزیدیان از سویی دیگر تماما مصداق هدایتگری و امر نجات امام معصوم است.
اما مهمترین مساله ای که امروز نیز می توان از آن یادنمود و هنوز هم سبب شده است تا عموم مسلمین و خاصه شیعیان از آن غافل باشند، معرفت به امام زمان خود است. معرفت امری آموزشی و یا در تلاش علمی زیاد کسب نمی شود. معرفت به امام که در امتدا معرفت به الله است، امری است که چون نور بر دلهای مشتاق و منتظر تابیده می شود. انسان باید بنا بر حدیث امام صادق (ع) خود را در معرض آن قرار دهد تا نسیم و شمیم عطر معرفت امام با عنایت خاص ایشان بر فرد ورود یابد.باید آن را چون حاجتی بزرگ مسالت داشت تا توفیق کسب معرفت به فرد اعطا شود.
عدم معرفت و جهالت در سال 61 هجری قمری سبب شد تا کوفیان پس از ارسال هزاران هزار نامه و درخواست و استمداد از امام عصر خویش ، به یک باره عافیت دنیا را برگزینند و رسم مهمان نوازی، جوانمردی و پایبندی به عهد را به جای نیاورده و با شمشیر و نیزه و سنگ به استقبال امام و اهل حرم ایشان بروند. عدم معرفت به ابعاد مختلف دنیوی و معنوی امام سبب شد تا کوفیان سعادت دنیوی و معنوی خویش را که در ذات حسین بن علی(ع) بود و آنها نیز به خوبی از آن آگاه بودند را به گندمی و جوی بفروشند و خود را به شقی ترین مردم خلقت بدل کنند.
امام حسین (ع)که "رحمه الله الواسع" بوده و هست ، بارها از سر رحمت و کرامت به راح حق دعوتشان نمود؛ حتی اباعبدالله الحسین(ع) در گودال قتلگاه نیز دست از ارشاد و هدایت بر نداشت و در لحظه آخر حیات شان نیز قاتل خویش را به راه حق دعوت می کند؛ اما لقمه حرام اندوخته شده در زیر پوست یزیدیان، حتی وجدان غافل آن ها بیدار نمی کند.
بی اغراق می توان گفت معرفت امام عصر بزرگترین دانش ، آگاهی و تعهدی است که انسان ها را در زمین بدان نیازمند هستند. چرا که خیر و سعادت و شادی دنیا و اخرت ، به واسه ذات عصمت امام و حلقه اتصال کائناتی ایشان بر زمینیان محقق می شود.
غفلت از امام شناسی است که سبب کشتارها و افزون خواهی ها و حق الناس امروز و شیوع این حجم از ناعدالتی ها می شود. ظلم و ستم انسان ها به دیگر هم نوعانشان در سایه دنیا طلبی ، شهوت قدرت و مقام و پول و منزلت ، جهانی پلید را ایجاد کرده و سبب شده است انسان ها دیگر آرامش درونی و حقیقت بندگی و لذت از عبادت و سعادت دینوی و اخروی را نچشند.
عاشورا بیش از هر چیز درس ولایت و عبرت برای آیندگان است. شاه راهی که تا انسان ها با توسل به امام زمان خویش و با تقرب به آن جایگاه می توانند سعادمتند دنیا و آخرت باشند.
اباعبدالله الحسین منشاء رحمت و مغرفت الهی است و انقلاب ما از عاشورا نشات گرفت و از شهادت حسینی درس اموخت تمام زندگی امروز ملت شریف ایران را تحت الشعاع خویش قرار داده است. به راستی که اگر ما کسی چون حسین بن علی را نداشتیم چه می کردیم؟! این نعمتی است که روز به روز و لحظه به لحظه باید شکرگذار آن بود. انشاله که جزو عزاداران و پیروان راستین آن گوهر خلقت باشیم که کشتی نجات اباعبدالله الحسین(سفینه النجاه) سریع ترین و وسیع ترین وسیله نجات انسان هاست.**

*ان لقتل الحسین حرارة فی قلوب المؤمنین لاتبرد ابداً.
**" كلنا سفن النجاة و لكن سفينة جدي الحسين أوسع و في لجج البحار أسرع"