زنان بخواهند

زنان بخواهند

متاسفانه یکی از مترقی ترین مواد برنامه سوم توسعه شهر تهران ابتر ماند.  گاهی ناخودآگاه جریان نا برابر در کشورمان را حمایت می کنیم هرچند زن و حتی نماینده زنان باشیم.

موضوع ماده 76 و حذف دو بند از آن مباحث جدیدی را در صحن شورا مطرح کرد که تا حدودی منجر به افزایش نگرانی های در ناکافی بودن ادبیات دفاع از حقوق زنان شد.

ما احساس کردیم که فرآیند اطلاع رسانی و آموزش افکار عمومی در جهت دفاع از حقوق زنان دچار چالشی جدی است و این نیازمند یکسان سازی رویکردهایمان در حمایت است؛ گاهی رویکردمان حمایت است اما  در واقع تضعیف می کنیم. به نظر می رسد ما می خواهیم  به فرآیند تبعیض آمیز موجود در شرایط فرهنگی اجتماعی و مشارکتی زنان اعتراض کرده و آن را به چالش بکشیم اما در عمل داریم از آن حمایت می کنیم.

بند 2 ماده 76، صراحتا راجع به ایجاد نشاط  و داشتن یک برنامه مشخص برای ورزش زنان صحبت می کرد و بند 3 این ماده در ارتباط با پیشگیری از آسیب و در معرض آسیب قرارگرفتن آن ها صحبت می کرد؛ این دو بند موضوعشان زنان بود. ممکن است در مواد دیگر به شکل عام به ان ها اشاره شده باشد اما ماده 76 مشخصا راجع به زنان صحبت کرده و او را فارغ از اینکه مادر یا دختر است، همسر یا سرپرست خانوار است، مورد دقت قرار می داد.

اما کم توجهی ما به این نکته سبب شد موضوعی که می توانست بستری برای حمایت از حقوق زنان باشد تبدیل به ظرفیتی برای تضعیف حقوق زنان شود. من فکر می کنم ماده 76 جزو مترقی ترین و پیشگام ترین موادی بود که حتی می توانست جریان قانونگذاری در برنامه های توسعه کشور را هم تحت الشعاع قرار دهد اما متاسفانه ابتر باقی ماند و یک موضوع مدیریتی 30 درصدی زنان باقی ماند که آن هم باز جای بحث دارد؛ دو مفهوم مشخص در رابطه با عدالت جنسیتی و تبعیض مثبت که همپوشان دارند و باید همدیگر را حمایت کرده و بده و بستان عبارتی دارند، یکی حذف و دیگری متولد می شود و این برای من جای تعجب دارد.

برای همین، چون ضوابط حمایت از حقوق زنان و توانمندسازی آن ها برای ما تبیین نشده و جامعه به سطحی از نگاه مشترک در این  ضوابط نرسیده، چالشی جدی وجود دارد و من فکر می کنم که هم رسانه ها و هم آموزش و پرورش و هم معاونت امور زنان باید در این قضیه توجه ویژه داشته باشند.

گاهی ناخودآگاه جریان غیر مساوی و نابرابر و ناعادلانه در کشورمان را حمایت می کنیم هرچند زن باشیم و حتی نماینده زنان در پارلمان ملی یا محلی باشیم. و این طور می شود که متاسفانه یکی از مترقی ترین مواد برنامه سوم توسعه شهر تهران ابتر می ماند. فکر می کنم باید یک بار دیگر داشته ها و نگرش هایمان را اصلاح کنیم.

🔹ماده (۷۶): شهرداری مکلف است در راستای تحقق عدالت جنسیتی و ارتقاء جایگاه زنان در مدیریت شهری و افزایش سطح و کیفیت حضور اجتماعی و مشارکت فعال زنان در شهر، اقدامات ذیل را به انجام رساند:

1. ایجاد تعادل جنسیتی، توانمندسازی و فراهم ساختن زمینههای ارتقاء نقش زنان در مدیریت شهری، با اختصاص ۳۰ درصد از پست های مدیریتی به زنان شاغل در شهرداری تا پایان برنامه ۲. تدوین لایحه غنی سازی اوقات فراغت شهروندان با تاکید بر مشارکت فعال و بهره مندی زنان از امکانات فرهنگی، هنری و ورزشی در اختیار شهرداری و ارائه آییننامه ساز و کار اثربخشی آن، ظرف شش ماه سال اول برنامه ٣. حمایت از زنان و دختران آسيب ديده و در معرض آسیب از مسائل اجتماعی، با تجهیز و گسترش اقامتگاه های موقت و امن ویژه زنان، با همکاری دستگاه های مرتبط و سازمانهای مردم نهاد تخصصی