• ١٦ تير ١٣٩٤-
  • دسته بندی : اخبار
  • شماره خبر : ١٢٧١
رموز پيوند علي (ع) با خانه پروردگار

رموز پيوند علي (ع) با خانه پروردگار

در زیارت نامه حضرت ابوطالب با تعبیر ویژه ای از ایشان یاد شده است که برای اهل اشارت نکته مهمی است:

"  اَلسَّلامُ عَلَيْكَ يا وارِثَ الْكَعْبَةِ" . این که چنین تعبیری درباره آن حضرت بکار رفته است در عین حال نشان دهنده رابطه ناگسستنی کعبه با این خاندان است. اما چنین توصیفی در سایر زیارت نامه ها برای بزرگان دین و مذهب با این عبارت بکار نرفته است. هر چند بین آنها و این اماکن مشرفه نسبتی پایدار ذکر شده است، چنان چه امام سجاد (ع) در مسجد شام خود را چنین معرفی می فرماید: أَنَا ابْنُ مَکَّةَ وَ مِنَی. خود پیامبر گرامی اسلام هم با مکه، ام القری، چنین پیوندی دارد. بنا به بسیاری از تفاسیر صفت امی برای حضرت به معنای همین رابطه مکانی است و این که ایشان برخاسته از این ام القری و فرزند آن است.

در این تعابیر نگرش به جوهره وراثت است که در عموم زیارت نامه ها و از جمله زیارت وارث به چشم می خورد. نسبت جناب ابوطالب با خانه رب العالمین، نیز به مکان و مکانت مکه بر می گردد. این تعبیرگرچه می تواند در نسبت با پیشینه کلیدداری کعبه باشد که متعلق به بنی هاشم بوده است اما درباره هیچ یک از این خاندان شریف چنین سخنی نیامده است. شخصیت معنوی و مقام بلند عبدالمطلب، پدر ابوطالب، را هم که در داستان ابابیل و لشگرکشی برای تصرف مکه، شنیده ایم و می شناسیم. آن جا که از ناپدید شدن شترانش سخن می گوید و از ابرهه آنها رامی طلبد. وقتی ابرهه با تمسخر می گوید فکر کردم برای نجات کعبه نزد من آمدی، آن جمله تاریخی را بیان می کند که : " اَنا رَبُّ الاِبِلِ وَ لِلبَيْتِ رَبُّ " و به این ترتیب نشان می دهد که او خود را صاحب آن خانه نمی داند و آن را در تملک خویش نمی بیند، هرچند کلیددار آن است.

اما این که ابوطالب، فرزند ایشان، وارث کعبه خطاب می شود، از نظری دیگر قابل تامل است؛ زیرا علی امیر المومنین (ع) فرزند او فرزند کعبه نیز می باشد و خانه خدا بر روی مادر او در شرایط دشوار زایمان گشوده می شود و حضرت در آن جا چشم به جهان می گشاید و تا سه روز مهمان کعبه است. رویدادی یگانه که همه تاریخ نویسان با هر مسلک و عقیده ای بر آن تاکید دارند.

تاریخ ورق می خورد و به فصل بازگشت حضرت نبی همراه با مهاجران به مکه می رسد، بسیاری از مورخان امروز، بیستم رمضان را، روز فتح مکه میدانند؛ باز هم پیامبر، فرزند کعبه را به همراه خود می آورد، او را بر دوش خویش می نشاند تا بت های نشسته در خانه را فرو افکند و آن جا را از هر غیری پاک سازد.

پیوستگی با نام و یاد و خانه خدا در این خاندان موروثی است، هنگام آغاز ماه مبارک رمضان، پیامبر در مسجد خطبه ای می خواند و در پایان خبر از شهادت علی امیرالمونین (ع) در این ماه می دهد.

سرانجام در 19 ماه رمضان سال 40هجری، گفتار رسول خدا درباره علی امیرالمومنین (ع) تحقق می یابد و محاسن حضرت با خون سرش خضاب می شود.

در نمازم خم ابروی تو در یاد آمد                 حالتی رفت که محراب به فریاد آمد

و حضرت در همان سحرگاهان، به یاد پروردگار آن خانه، می فرماید: فُزْتُ وَ رَبِّ الْكَعْبَةِ ، به خدای کعبه که رستگار شدم، و این نیز یاداور همان پاسخی است که در آن رمضان از زبان پیامبر گرامی به او داده شد؛ وقتی علی (ع) پرسیده بود آیا در آن هنگام بر ایمان خواهم بود، و چنین شنیده بود که باری.

همان گونه که به روایتی ابوطالب نیز در ماه مبارک رمضان در شعب ابی طالب چشم بر جهان فرو می بندد و رحلت ایشان و بانوی گرانقدر اسلام حضرت خدیجه، چنان اندوهی بر دل پیامبر می نشاند که آن سال را عام الحزن نامیدند. علی پسر ابوطالب، وارث کعبه، نیز در همین ماه به شهادت می رسد و حزن و اندوهی ماندگار بر دل و جان یاران و یاوران رسول می نشاند. انگار بین کعبه، رمضان، قدر، وحی، سحر و این نام های نیکو و اسماء الهی در تقدیر ازلی پیوندی همیشگی و استوار برقرار بوده است.

دوش وقت سحر از غصه نجاتم دادند                   واندران ظلمت شب آب حیاتم دادند

چه مبارک سحری بود و چه فرخنده شبی            آن شب قدر که این تازه براتم دادند

 

 

نظرات بینندگان
این خبر فاقد نظر می باشد
نظر شما
نام :
ایمیل : 
*نظرات :
متن تصویر: