به یاد یاران شهیدی که دیگر در بین ما نیستند

به یاد یاران شهیدی که دیگر در بین ما نیستند

در بررسی اجمالی حادثه پلاسکو، تنها مقصری که می توان یافت عامل انسانی است؛ یعنی اضلاع چهار گانه ی آن( مالکان، مستاجران، مدیریت شهری و دولت) هر کدام به نحوی مقصرند. اگر کوتاهی های صورت گرفته نبود امروز دوستان شهیدمان در بین ما حاضر بودند و غم فراق شان قلبمان را پرپر نمی کرد. باید حادثه پلاسکو درس عبرتی باشد برای تمام مالکانی که حاضرند درآمد های میلیاردی داشته ولی در قبال تهدیدات بالقوه و بالفعل ساختمان ها، کمترین هزینه ای هم نداشته و به اخطار ها و هشدار ها هم گوششان بدهکار نباشد، همینطور درس عبرتی باشد برای مستاجرانی که حاضرند به خاطر کسب سود بیشتر در هر مکان ناایمنی جان و مال خود را به خطر بیندازند و با هر شرایطی همه ی ریسک ها را بپذیرند در حالی که کمترین مبلغ از سود خود را به بیمه محصولات خود اختصاص ندهند. حادثه پلاسکو باید درس عبرتی باشد برای مدیریت شهری زمانی که قانون به صراحت بیان می کند که شهرداری موظف است جهت رفع خطر از بناها و ديوارهاي شكسته و خطرناك واقع در معابر‌عمومي، تدابير مؤثر و اقدام لازم را صورت دهد و همینطور برای دولت محترم که می بایست بر اساس قانون حمایت از احیاء ، بهسازی و نوسازی بافتهای فرسوده و ناکارآمد شهری (‏ماده۵) برای جلوگیری از وقوع خسارات ناشی از حوادث غیرمترقبه در بافتهای فرسوده ‏و ناکارآمد پیشگیری لازم را با اولویت ‏بافتهای مذکور به‌عمل آورد. به هر شکل غرض از بیان این مقدمه، مقصر یابی نبود، بی شک همه ی ما به هر اندازه، مقصریم و دنبال مقصر گشتن، کمکی به زنده شدن دوستان شهیدمان و شهروندان فوت شده ما نمی کند و این تنها پیشامد تهران نخواهد بود. تهران هر سال فرسوده تر، مساله دار تر و پیچیده تر می شود و ما برای پیشگیری از بحران در این کلانشهر نیازمند اقدامات ایجابی و سلبی فراوانی هستیم.
1- باید نهضت بازنگری تخصصی و حرفه ای قانون شهرداری ها را ایجاد کنیم خیلی از قوانین شهرداری ها مطابقت لازم با نیاز های روز جامعه را ندارد و با تغییرات غیر حرفه ای که در سال های گذشته نیز در آن ایجاد شده، عملا خلاء های کارکردی زیادی در آن قابل مشاهده است. شهرهای امروز ما بیش از هر زمانی به مدیریت واحد و یکپارچه شهری نیاز دارند. فریادی که سال هاست سر داده ایم. بحران امروز کلان شهرهای ما اعم از (فرسودگی، آلودگی، بحران های طبیعی، ترافیک، مهاجرت، آسیب های اجتماعی و ...) تنها در گرو قدرتمند شدن مدیریت شهری اتفاق خواهد افتاد.
2- باید نهضت نوسازی بافت فرسوده با همکاری و مشارکت مردم ایجاد کنیم و روز 30 دی ماه هر سال را به یاد شهدای آتش نشان پلاسکو به نام (نهضت نوسازی بافت فرسوده) نام گذاری کنیم و گزارش عملکرد نوسازی بافت فرسوده را هر سال در همین روز به مردم ارائه کنیم. در امر نوسازی مردم باید بدانند که نباید بی تفاوت و بی توجه به وضعیت ملکی و ساختمانی خود انتظار داشته باشند که فشار نوسازی بافت فرسوده صرفا بر دوش مدیریت شهری یا دولت باشد باید خودشان با توجه به بسته ی های پیشنهادی، داوطلبانه وارد عمل شده و خطر بحران را از خود دور کنند.
3- مدیریت شهری نیز موظف است در بحث ساخت و ساز ها و نوسازی، نظارت ها را به صورت ممتد و دقیق دنبال کند و اجازه ندهد که بساز و بفروش ها با کمترین کیفیت و با کم کاری ساختمان های ناپایدار و غیر استاندارد تحویل دهند. سازمان بازرسی شهرداری باید کاملا مقید به این امر باشد که در صورت مشاهده هر گونه تخلف و کوتاهی با شدیدترین وجه با خاطی برخورد کند. متاسفانه وقوع تخلفات ریز و درشت به هیچ عنوان زیبنده سازمانی به اهمیت شهرداری نیست و کوتاهی ها و اهمال ها خطرات زیادی برای شهروندان به دنبال دارد.
4- مقوله دیگر نوسازی سازمان آتش نشانی است. امروزه در حوزه ی اتفاء حریق، عملیات نجات، آور برداری و ... از شیوه ها، متد ها و تجهیزات بسیار پیشرفته استفاده می کنند. درست است که سازمان آتشنشانی شهرداری تهران اقداماتی در جهت نوسازی ناوگان خود انجام داده است ولی جا دارد که با همکاری شرکت های دانش بنیان و استفاده از تجربیات دیگر کشور ها، در این خصوص اقدام بیشتری انجام دهیم
5- بحث دیگر تکریم آتشنشانان است. باید خدمات رفاهی و درآمدی آنها با در نظر گرفتن سختی کارشان برابر باشد. یک نیروی آتشنشان زمانی که به قلب بحران می زند نباید دغدغه مادی و رفاهی داشته باشد. خیلی از این عزیزان بواسطه آسیب هایی که در حین کار می بینند متحمل هزینه های سنگین درمانی هستند، خانواده های آنها بواسطه تنش ها و استرس ها دچار آسیب های روحی و روانی می شوند و نیازمند خدمات درمانی هزینه بر هستند.
هر چند که پلاسکو جان عزیزان ما را گرفت، ولی یک هشدار بسیار جدی و مهم در حوزه ی بحران و مدیریت بحران و بافت فرسوده شهر تهران بود. امید است که دیگر بار از کنار این حادثه تلخ، به سادگی عبور

نکنیم و نگذاریم جان و مال عزیزانمان، در پس این کوتاهی ها، به هدر رود.