به گزارش معاونت ارتباطات و امور بین الملل شورای اسلامی شهر تهران به نقل از به نقل از روزنامه سازندگی علی اعطا در پاسخ سوال «چرا با محصور کردن تئاتر شهر موافق نیستم؟ » گفت:

 

به نظر من چهارراه ولیعصر کاراکتر منحصر بفردی در شهر تهران دارد. تقاطع مهمترین محور شمالی جنوبی یعنی خیابان ولیعصر و مهمترین محور شرقی غربی یعنی انقلاب است. هرکدام از این دو خیابانی داستانی دارد و تاریخی و کارکرد و کاراکتری؛ و پیرامون این تقاطع تا شعاع قابل توجهی، مرکز فرهنگی و هنری شهر تهران است. من حتی فکر می کنم می شود از این تقاطع به قلب فرهنگی شهر تهران تعبیر کرد و این نکته را مدتی پیش مطرح کردم و از این تعبیر برای این کانون فرهنگی هنری استفاده کردم. اخیرا می بینم که در رسانه ها، مطالبی در رابطه با ایجاد حصار و دیوار پیرامون مجموعه تئاتر شهر که در گوشه جنوب شرقی چهارراه ولیعصر واقع شده صحبت می کنند. در سالهای قبل هم چند بار این مطلب مطرح شده است. محوطه پیرامون تئاتر شهر دچار آسیب هایی است و نمی شود نافی آن شد. برخی فعالیت ها که آنجا انجام می شود در شان آن نقطه از شهر نیست و مسایلی هم هست که خود بنا را در معرض آسیب قرار داده است. نمی توان نسبت به اینها بی توجه بود. 

اما اینکه چه راهکاری می توان اندیشید، حتما این راه حل جداسازی محوطه تئاتر شهر از شهر نیست. تئاتر شهر متعلق به شهر است و نباید برای حل مشکلاتی که راه حل های دیگری دارند، کارکرد مهم شهر آن را از آن گرفت.

 

دیده ام بعضا خلط مبحث صورت می گیرد میان تعیین حریم و ایجاد حصار در پیرامون محوطه. حریم و تعیین حریم تعریف مشخصی دارد. تئاتر شهر در فهرست آثار ملی ثبت شده است و حتماباید تعیین حریم شود. اما تعیین حریم، ایجاد حصار نیست. تعیین حریم یعنی تعیین محدوده ای در نواحی پیرامون یک اثر ارزشمند که با هدف محافظت موثر و ایجاد حمایت های قانونی، لایه های حفاظتی منظری، عملکردی و کالبدی-ساختاری روی نقشه برای آن مشخص شود. به این معنا که مشخص شود به لحاظ منظرین، چگونه باید عمل شود؟ چه فعالیت ها و عملکردی در محدوده حریم می تواند مستقر شود یا نشود و اینکه به لحاظ فیزیکی و کالبدی چگونه عمل شود. به عبارتی، قواعد مشخصی در حریم باید وضع شود تا این اثر ارزشمند به لحاظ منظری، عملکردی و ساختاری محافظت شود. اینها باید رعایت شود. باید حریم را تعیین کرد و در محدوده حریم، این قواعد مشخص را وضع کرد و بر اساس این قواعد، محوطه پیرامون که در حریم اثر واقع شده است، مدیریت شود. از این زاویه باید به محوطه پیرامون تئاتر شهر نگاه کرد. این تصور که حریم این اثر، یک مرز فیزیکی برای جداسازی آن از فضای پیرامون است، تصور درستی نیست.

امروز تئاتر شهر و فضای پیرامون آن رها شده است. طبیعی است وقتی این فضا را که در یکی از پرتردد ترین نقاط شهر واقع شده است، رها می کنیم و مدیریت نمی کنیم، توقع ایجاد هر مساله و آسیبی را باید داشته باشیم.

اما نباید با تعبیر تعیین حریم تئاتر شهر، حصارکشی پیرامون آن محوطه آن را توجیه کنیم و مجاز بدانیم.

 

راه حل آن همان است که همه جای دنیا اعمال می‌شود. راه حل، مدیریت فضای عمومی است. وقتی فضای عمومی مدیریت نمی‌شود، رها می‌شود، بی رونق می‌شود، برنامه‌ریزی رویداد در آن اتفاق نمی‌افتد، طبیعی است که ناامن و ناایمن می شود. فضای عمومی را باید مدیریت کرد و نمی‌شود با توجیه ایمنی و امنیت در اولین قدم به حصارکشی و دیوارکشی فکر کرد.

رویکرد عمومی ما در شورا توسعه فضاهای شهری است. مصوبات شورای اسلامی شهر تهران در رابطه با فضاهای شهری را اگر مرور کنیم، سیاست توسعه فضای عمومی شهر در آن ها با جدیت دنبال شده است. ما در شورا، دسترسی آزادانه به فضاهای شهری را یکی از مصادیق حقوق شهروندان می دانیم و معتقدیم نباید این حق همگانی را از شهروندان سلب کرد و یک فضای عمومی شهر را محصور کرد. به ویژه در قلب فرهنگی هنری پایتخت، که در دهه های گذشته، یک فضای عمومی در اختیار همه شهروندان و اهالی فرهنگ و هنر بوده است. این حق همگانی یعنی برخورداری از فضای عمومی شهر را نمی توان و نباید از شهروندان سلب کرد.

 

ایجاد حصار میان محوطه تئاتر شهر و فضای عمومی شهر، پیام نامناسبی به شهروندان می دهد. ممکن است گفته شود این کار برای کنترل آسیب های اجتماعی و تامین ایمنی و امنیت است. اما صحیح تر این است که تامین ایمنی و امنیت این مجموعه از طریق مدیریت فضای عمومی و رونق بخشی به آن و تعریف رویداد در آن صورت بگیرد. در دی ماه امسال تعدادی از اهالی تئاتر در برابر مجلس شورای اسلامی تجمع کردند و یکی از مطالبات اصلی آنها، رفع خسارت های ناشی از کرونا بود. در ایام کرونا که عملا هنر نمایش تعطیل شده است، طبیعی است که هنرمندان گرامی اهل تئاتر در مضیقه قرار می گیرند. خب، حالا در آستانه بهار، چرا از فضای عمومی تئاتر شهر برای اجرای تئاتر استفاده نشود؟ با برنامه ریزی و مدیریت اجرای تئاتر در فضای عمومی، حتما به میزان قابل توجهی این مجموعه امن و ایمن می شود و حتما شهروندان هم استقبال می کنند. حتما بافت اجتماعی این نقطه که قلب فرهنگی هنری شهر است، به وضعیت مناسبی برمی گردد. 

 

ما معمولا توجه نداریم که اصلا مکان یابی این ساختمان در این نقطه از شهر، و طراحی آن با این ایده که در یک فضای شهری واقع شود، پیام روشنی دارد. پیام آن است است که باید بین فضای شهری و شهروندان با هنر و اهالی هنر ارتباط برقرار شود. ایجاد دیوار و حصار، چه به لحاظ کارکردی و چه به لحاظ نمادین، مخدوش کردن ارتباط شهروندان و اهالی هنر نمایش است. 

 

شهرداری باید مسئولیت خود را در قبال مدیریت فضای عمومی شهر، جدی بگیرد. انتظار از شهردار محترم تهران که اهل فرهنگ و علاقمند به هنر هستند جز این نیست. بهره برداری از فضاهای عمومی، حوزه ای است که در شهرداری مغفول مانده است و برنامه مشخصی ندارد. به گمان من، شهرداری باید سند بهره برداری از فضاهای عمومی شهر را تهیه کند و برای تصویب به شورا ارسال کند. طبیعتا در چنین سندی، تکالیف شهرداری و سایر دستگاه های مرتبط با مدیریت شهری روشن خواهد شد و برای فضاهای عمومی شهر که کاراکتر ویژه ای دارند، طرح و برنامه مدیریتی تهیه خواهد شد. در تیرماه سال گذشته که میدانگاه هفت تیر افتتاح می شد، من یکی از سخنرانان مراسم بودم. شهردار محترم و معاونین ایشان، تعدادی از اعضای شورا و وزیر محترم دادگستری هم حضور داشتند. در آن سخنرانی گفتم نگرانی من این است که امشب که مراسم افتتاح تمام شد و همه از اینجا رفتیم، از فردا اینجا چه خواهد شد؟ آیا قرار است به حال خود رها شود و یا اینکه شهرداری باید برنامه روشنی برای مدیریت این فضای شهری داشته باشد؟ دکتر حناچی هم آخرین سخنران بودند، این مطلب را تایید کردند. به نظرم راه کار اصلی و اساسی، داشتن یک برنامه مشخص مدیریت و بهره برداری از فضاهای عمومی شهر است.

حالا در این مورد خاص یعنی محوطه پیرامون تئاتر شهر، با مجموع ویژگی هایی که دارد، یعنی به عنوان مهم ترین مرکز اجرای تئاتر در کشور، به عنوان مجموعه ارزشمند به لحاظ معماری و ثبت شده در فهرست میراث ملی و به عنوان یک فضای شهری غیرقابل تفکیک از شهر، باید برنامه مدیریت و بهره برداری به سرعت تهیه شود و مسئولیت های هر دستگاه در آن مشخص شود و این برنامه مورد توافق همگان قرار بگیرد.